A manganina é un nome de marca rexistrada para unha aliaxe de 86% de cobre, 12% de manganeso e 2% de níquel. Foi desenvolvido por primeira vez por Edward Weston en 1892, mellorando o seu Constantan (1887).

Unha aliaxe de resistencia con resistividade moderada e baixo coeficiente de temperatura. A curva resistencia/temperatura non é tan plana como as constantes nin as propiedades de resistencia á corrosión son tan boas.

A folla e o fío de manganina úsanse na fabricación de resistencias, especialmente amperímetrosderivacións, debido ao seu coeficiente de temperatura practicamente nulo de valor de resistencia[1] e estabilidade a longo prazo. Varias resistencias de manganina serviron como estándar legal para o ohmio nos Estados Unidos de 1901 a 1990.[2] O fío de manganina tamén se usa como condutor eléctrico en sistemas crioxénicos, minimizando a transferencia de calor entre puntos que precisan conexións eléctricas.

A manganina tamén se usa en medidores para estudos de ondas de choque de alta presión (como as xeradas pola detonación de explosivos) porque ten unha baixa sensibilidade á tensión pero unha alta sensibilidade á presión hidrostática.