Manganina é un nome rexistrado para unha aliaxe que normalmente contén un 86 % de cobre, un 12 % de manganeso e un 2 % de níquel. Foi desenvolvida por primeira vez por Edward Weston en 1892, mellorando o seu Constantán (1887).

Unha aliaxe de resistencia con resistividade moderada e baixo coeficiente de temperatura. A curva de resistencia/temperatura non é tan plana como as constantanas nin as propiedades de resistencia á corrosión son tan boas.

A folla e o arame de manganina úsanse na fabricación de resistencias, especialmente amperímetrosderivacións, debido ao seu coeficiente de temperatura practicamente nulo do valor da resistencia[1] e á súa estabilidade a longo prazo. Varias resistencias de manganina serviron como estándar legal para o ohmio nos Estados Unidos desde 1901 ata 1990.[2] O arame de manganina tamén se usa como condutor eléctrico en sistemas crioxénicos, minimizando a transferencia de calor entre os puntos que necesitan conexións eléctricas.

A manganina tamén se emprega en medidores para estudos de ondas de choque de alta presión (como as xeradas pola detonación de explosivos) porque ten baixa sensibilidade á deformación pero alta sensibilidade á presión hidrostática.